Пасля заканчэння Айчыннай вайны 1812 года ў г. Талачыне пачалося будаўніцтва каменнага касцёла. З архіўных запісаў вядома, што ў 1813 годзе на будаўніцтва касцёла памешчыкамі Славінскімі было ахвяравана 100000 цаглін. Царскі ўрад выдзеліў 2000 срэбрам, а таксама будынкі былой мытні для разборкі на будаўніцтва касцёла. У 1818 годзе побач з драўлянай капліцай быў закладзены касцёл. Аднак з-за недастатковасці сродкаў, адсутнасці неабходных будаўнічых матэрыялаў, працы былі прыпыненыя.
З дакументаў 1841 года вядома, што Касцёл доўгі час стаяў без даху і недабудаваныя сцены мелі патрэбу ў рамонце. У 1848 годзе быў створаны Камітэт па зборы сродкаў ад насельніцтва. Канчаткова працы завяршыліся толькі да 1853 годзе.
У 1917 годзе, напярэдадні рэвалюцыі, касцёл меў 11 вокнаў, з якіх некаторыя вітражныя з выявамі Божай Маці, св. Вікенція і Яна Хрысціцеля. Каля храма знаходзілася каменная Званіца. Знутры касцёл быў упрыгожаны драўлянымі фігурамі святых, разбяным амбонам і шкляной люстрай з фігурамі анёлаў. Сцены і столь былі ўпрыгожаны роспісам Адольфа Думека.
У 30-я гады будынак спрабавалі прыстасаваць пад тэатр.
Пасля Вялікай Айчыннай вайны ў будынку размяшчаліся ткацкі цэх, мэблевы магазін, збожжасховішча, вагавая майстэрня, склады.
Толькі ў канцы мінулага стагоддзя касцёл быў вернуты вернікам, праведзены рэстаўрацыйныя работы. І сёння, у пачатку трэцяга тысячагоддзя дзеючы храм радуе вока сваёй велічнасцю, чысцінёй і фундаментальностью, як бы увасабляючы духоўную сувязь пакаленняў, гістарычную спадчыну і дзень сённяшні.
